Hoe lang kun je als mens vertellen en verdedigen in wat je doet??
Elke keer weer vertellen wat een ICSI behandeling inhoud..
En dan toch elke keer weer het onbegrip krijgen van je omgeving!
Zo voelt het althans voor mij..
Ik dacht bij ICSI1 dat het al erg was..
Maar nu we in ICSI2 zitten merk je dat het voor een ander een gewoonte is geworden en ze het vergeten!
Ze vragen een stuk minder..en als ze dan iets vragen weten ze eigenlijk niet eens waar het over gaat!
Zo vraagt een (goede) vriendin of ik al eens een terug plaatsing heb gehad..terwijl ik nog in de echo's zit!
Of mijn moeder over de punctie..moet jij daar dan ook bij zijn??
Of de opmerkingen die gemaakt worden...ik kies hier niet zelf voor..En mag toch ook wel zeggen dat ik een blauwe buik heb??
Ik ben het zat..
Zat dat ik uit moet leggen dat ik zondag..(een dag na de punctie) niet gezellig uit eten wil..en me dan ook nog moet verantwoorden!
Zat dat ik elke keer moet laten merken dat het pijn doet om dit traject te moeten doen!
Dat het mij een ander mens heeft gemaakt..en dat gaat niet zomaar weg..ongeacht of ik nou wel of niet zwanger mag worden!
ICSI en vruchtbaarheidsbehandeling hoort bij mijn leven..
Is mijn leven!!
Wanneer gaat mijn omgeving dat eens beseffen??
Zo dat lucht op! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten