Gevoelens..

Soms zijn er van die dagen dat ik me afvraag hoeveel een mens eigenlijk kan hebben..

Vorige week ben ik helaas ongesteld geworden na de cryo terugplaatsing..

Op zich vond ik het geen schok dat het weer niet gelukt was..

Stond er eigenlijk van te kijken hoe makkelijk lief en ik er dit keer mee om gingen!

Dat wil natuurlijk niet betekenen dat het ons niks doet..

Nu een dikke week later merk ik af en toe dat het me meer doet dan dat ik dacht..

Word beetje down van alle baby verhalen op Facebook..de omgeving..en vooral hoe makkelijk mensen om gaan met onze mmm..

Maar nu de pil en Decapeptyl weer in huis ligt komt langzaam het besef dat we binnenkort weer een nieuwe poging in gaan..

Dat het hele ritje weer van voor af aan begint..

Vooral de angst en onzekerheid maakt dit traject zo ontzettend zwaar..

Als je me ooit gezegd zou hebben waar ik nu sta en wat wij mee maken had ik je voor gek verklaard en gezegd dat ik nooit hoop dat mee te maken..

Wij hebben geen keus..onze wens voor een kindje samen is zo groot..dat wij er alles voor over hebben! 

Dit is het pad die lief en ik samen moeten lopen..

Je weet niet waar het ons brengt..word onze wens ooit werkelijkheid??

Wel weet ik dat het ons sterker maakt..ook geloof ik dat wij dit met een reden mee moeten maken!

Ooit komt de dag dat wij weten wat de reden is..

Tot die tijd vechten wij voor het mooiste in het leven..

Een kindje..van ons samen!