Daar sta ik...
Tranen worden één met druppels water...
Denkend onder de douche..
Laat mijn gedachten de vrije loop...
De plek om na te denken..
Het geeft me rust..maar ook valt alles op z'n plek..
Denkend aan de toekomst..
Hoe lang ga ik dit gevoel houden?? Gaat het ooit over??
Gaat het ooit lukken??
Wat staat ons te wachten de komende tijd??
Krijg ik de rust in m'n lichaam weer terug??
Net als een tijd geleden??
Kan ik ooit weer genieten van het leven??
Het leven dat mij met liefde gegeven is??
Wat ik zooo graag door zou willen geven...
Het leven aan een ander...
Met het drogen van de druppels..droog ik mijn tranen..
Dat lucht op...kunnen er weer even tegen!!
Via ZP kwam ik op je blog. Niet helemaal alles gelezen. Bij de reactie van je moeder viel mijn mond wel even open. Ik hoop dat de band weer goed komt. De vragen die je in deze post schrijft zijn zo herkenbaar. (Wij zijn ietsje korter bezig: feb '11.) De twijfel en onzekerheid, bah. Hopelijk krijgen we beiden een beetje geluk! Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenhoii..hoop dat jouw omgeving anders gereageerd heeft dan de mijne, mijn moeder doet redelijk normaal nu maar nog steeds zijn er mensen die dichtbij staan die een bord voor hun kop hebben!! zit jij al een tijd in de MMM?? hoop ook dat wij geluk krijgen!! sterkte!!
BeantwoordenVerwijderen