Update..

Vorige week hadden we vakantie..

Lekker uitwaaien op 1 van de eilanden..

Wat een rust hadden lief en ik..

En ook al werden we af en toe met onze wens geconfronteerd..

We konden het wel 'los' laten..

Ik vertelde laatst dat een vriendin A zwanger is..

Nog steeds heb ik het een beetje moeilijk daarmee..

Ik heb ook geen behoefte om haar nu te zien..

Ik kan het nog niet..

Wel hebben we contact via de app..en het enige wat je dan leest is..ik ben zo moe..zo misselijk..mijn borsten doen zo'n pijn..

Het enige wat ik dan denk is SHUT UP!!

Wees blij dat je zwanger bent...grrr :) 

Gisteren hadden we met vriendin H (hebben elkaar na 6 jaar weer terug gevonden) en haar lief afgesproken..

Helaas zitten ze ook in het traject (IUI)

Ze vroeg mij hoe het voor ons zou zijn als 1 van ons zwanger zou zijn..

Eigenlijk was ik verrast door haar vraag..

Is zij bang dat ik dan hetzelfde voel als bij vriendin A??

Dat zou absoluut niet gebeuren..ik voelde gelijk een soort warmte..

Als ik iemand een kindje gun..is het absoluut hun (typ ik met tranen in mijn ogen)

De liefde die ik voel tussen H en H is puur..zo echt..dat moet bekroond worden met een kindje!

Nu ik dit hier boven terug lees moet ik misschien na gaan denken over de vriendschap tussen A en mij..Tuurlijk is zij ook een vriendin..maar het gevoel gaat niet zo ver als met vriendin H..

Afgelopen donderdag kreeg ik een onbekend telefoontje..

Normaal neem ik niet op maar het tijdstip vond ik vreemd (8.45) 

Werd ik gebeld door een dame van het fertiliteitcentrum..

Ze hadden de aanvraag van mijn ha gekregen maar het was een beetje onduidelijk wat nou de bedoeling was..

Nou heb ik 20 juni een telefonische afspraak met mijn gyn waarna hij gaat beslissen wat het beste voor mij is..naar de maatschappelijk werker op de afdeling of naar een psych in het zh..

Ik vind het fijn dat deze stap gezet is..soms is het allemaal teveel boven in het bolletje..

Ook moet ik binnenkort maar weer eens met mijn ouders praten..

En hun maar eens duidelijk moet maken dat ik vind dat hun gedrag niet normaal is..

Ze laten ons gewoon stikken..

Ze weten niet eens dat het niet helemaal goed gaat met ons en we alle 2 naar de ha zijn gegaan omdat we hulp nodig hebben...

Of dat we pauze hebben en waarschijnlijk in september de laatste tp willen..

Ze vragen niks..ze praten niet..ze leven hun eigen leven..

Het lijkt soms net of er niks aan de hand is..

Wat jammer is...

Had altijd gedacht dat we een goede band hadden totdat we in de MMM kwamen..

Ik weet wel dat ze (in ieder geval mijn moeder) er mee bezig zijn maar ze laten hun gevoel niet zien naar ons..

Mijn schoonouders..

Tot voor kort had ik altijd een goed gevoel erbij hoe zij met ons om gingen..

Totdat mijn schoonvader zei na de mislukte 2e tp..dat er ergere dingen zijn..

Natuurlijk zijn die er ook..

Maar dat wil ik niet horen..zeker niet als het nog zo vers is..

Of later dat we misschien iets meer moeten geloven..

Dat S-ma zegt ja S-pa denkt dat het dan misschien wel lukt..

Dan breekt echt mijn klomp..

En mijn hart..

Hoe kun je zoiets zeggen??

Je merkt gewoon bij meer mensen dat ze het aan het vergeten zijn..

Maar ook al hebben wij pauze..het gevoel zit er nog wel..

De wens is net zo sterk als toen wij begonnen met dit traject hoor..

Soms zijn er dagen dat ik de hele wereld aan kan..

Soms zijn er dagen dat ik het liefst onderduik..