Eindelijk daar ben je..
Wat ben je mooi..zo groots..een wonder..
Wat ben je mooi..zo groots..een wonder..
Dinsdag werd ik om 9.00 wakker met een raar zeurend gevoel in mijn buik,
ik dacht ik moet vast naar de toilet voor een grote boodschap.
Eenmaal naar de toilet en aangekleed en al verdween de pijn.
Tijdens het ontbijt merk ik dat de buikpijn terug komt, en ook krijg ik lichtelijke pijn in mijn onderrug wat eigenlijk wel te vergelijken is met menstruatiepijn.
Rond 11 uur merk ik dat het wel iets meer is dan menstruatie krampen, het besef is er dat dit lichte weeen zijn, ze komen regelmatig in mijn buik en rug..maar zijn nog goed te doen.
De grote boodschappen blijven..om 12.30 ga ik heen, om 15.00 ook..dan verlies ik ook mijn slijmprop.
Zodra ik die verloren ben merk ik dat ik een beetje onrustig word..lief is nog op zijn werk en heb bewust niet al teveel verteld maar wat ben ik blij als hij om 16.15 thuis is!
Rond 17.00 merk ik goed dat jij drukker bent in mijn buik..een half uur later heb je zelfs nog de hik..De laatste die ik voel <3
Om 19.00 zijn de weeën al aardig heftig en met moeite doe ik de laatste grote boodschap!
Lief ziet dat ze aardig regelmatig komen en dat ze voor mij pijnlijker worden en begint met timen.
Na een paar keer getimed te hebben besluit hij dat het zo welletjes is en belt om 19.15 de verloskundige!
Om 19.45 is de verloskundige er en ziet dat de weeën al aardig heftig zijn.
Ze onderzoekt mijn bloeddruk en luistert naar het hartje..wat prima is!
Om 20.00 constateert ze dat ik al 3 cm ontsluiting heb..door het onderzoek breekt zij mijn vliezen waardoor ik gelijk 4 cm ontsluiting heb.
Ze geeft aan dat we gerust nog wel 2 uur kunnen wachten..maar nadat zij contact met een collega heeft gehad en ziet hoe erg het met mij al gaat besluiten we om gelijk naar het ziekenhuis te vertrekken.
De rit duurt ongeveer een half uur..maar is een hel..De weeën komen steeds sneller en heftiger terug!
Om 21.30 komen we aan in het ziekenhuis waarna we gelukkig direct door kunnen naar de kamer (wow wat een luxe!)
De verloskundige (die mee is gegaan) wil graag kijken hoe het er voor staat maar de pijn is zo heftig dat ik eigenlijk niet het bed in kom..het liefst sta ik ook leunend tegen iets aan!
Eenmaal in bed meet ze om 22.00 6 a 7 cm ontsluiting.
Om 20.00 constateert ze dat ik al 3 cm ontsluiting heb..door het onderzoek breekt zij mijn vliezen waardoor ik gelijk 4 cm ontsluiting heb.
Ze geeft aan dat we gerust nog wel 2 uur kunnen wachten..maar nadat zij contact met een collega heeft gehad en ziet hoe erg het met mij al gaat besluiten we om gelijk naar het ziekenhuis te vertrekken.
De rit duurt ongeveer een half uur..maar is een hel..De weeën komen steeds sneller en heftiger terug!
Om 21.30 komen we aan in het ziekenhuis waarna we gelukkig direct door kunnen naar de kamer (wow wat een luxe!)
De verloskundige (die mee is gegaan) wil graag kijken hoe het er voor staat maar de pijn is zo heftig dat ik eigenlijk niet het bed in kom..het liefst sta ik ook leunend tegen iets aan!
Eenmaal in bed meet ze om 22.00 6 a 7 cm ontsluiting.
Kort daarna zijn de weeen zo heftig, is de pijn zo aanwezig dat ik overgeef..het is niet te stoppen..dat samen is geen perfecte combinatie!
Als ze lief en mij even alleen laat zeg ik tegen lief dat ik het eigenlijk niet aan kan en dat ik er echt iets voor wil hebben..De pijn is moeilijk op te vangen en komt met een rap tempo terug!
Als lief dat aangeeft aan de verloskundige zegt zij dat we dan helemaal overgedragen worden aan het ziekenhuis omdat het dan medisch word!
Dat is het laatste wat ik wil..Dus reageer ik amper.
Vanaf dat moment creëer ik mijn eigen wereld en sluit ik me af van alles en iedereen!
Om 23.00 meet ze nog een keer 7 a 8 cm ontsluiting..ze zegt dat alleen het randje nog staat.
Door die kwijt te raken moet ik met pijn en moeite op mijn zij gaan liggen..maar hij gaat vrij vlot weg!
Om 23.30 krijg ik groen licht dat ik mag beginnen met persen.
Als ze lief en mij even alleen laat zeg ik tegen lief dat ik het eigenlijk niet aan kan en dat ik er echt iets voor wil hebben..De pijn is moeilijk op te vangen en komt met een rap tempo terug!
Als lief dat aangeeft aan de verloskundige zegt zij dat we dan helemaal overgedragen worden aan het ziekenhuis omdat het dan medisch word!
Dat is het laatste wat ik wil..Dus reageer ik amper.
Vanaf dat moment creëer ik mijn eigen wereld en sluit ik me af van alles en iedereen!
Om 23.00 meet ze nog een keer 7 a 8 cm ontsluiting..ze zegt dat alleen het randje nog staat.
Door die kwijt te raken moet ik met pijn en moeite op mijn zij gaan liggen..maar hij gaat vrij vlot weg!
Om 23.30 krijg ik groen licht dat ik mag beginnen met persen.
De oerkracht wat je dan krijgt is met geen ander iets te vergelijken..de knop gaat om..je kindje moet en wil er uit!
Na een paar keer persen en uitleg krijg ik het ritme goed te pakken..geconcentreerd met mijn ogen gesloten doe ik mijn ding!
Tussendoor houden ze mijn en ons kindje zijn hartslag goed in de gaten.
Steeds dieper komt ons kindje..lief ziet het hoofdje..zo bijzonder!
Maar op dat moment keldert de hartslag van ons kindje..hij wil er sneller uit dan dat mijn lichaam aan kan!
Ze besluiten om mij in te knippen om ons kindje een handje te helpen..
Maar de hartslag blijft angstvallig laag..zodra de persweeën weg zijn en ik even op adem moet komen gaat de hartslag weer omhoog..
Helaas niet snel genoeg..ons kindje moet er rap uit!
De vacuümpomp word erbij gehaald..ik merk dat het ernst is..pers nog het rondje (3x persen dan ademen) en hoor kijk tussen je benen..
Nog steeds in mijn eigen wereldje kom ik terug op aarde..een warm glibberig huilend mannetje word op mijn buik gelegd..0.53 ben je geboren!
Ook dat kan ik niet beschrijven..dat gevoel..
Lief krijgt de bijzondere taak om de navelstreng door te knippen..mensen staan om ons heen..de een pakt ons kindje warm in..de ander plaats zijn mutsje..de gynaecoloog die de vacuümpomp heeft geplaatst zit wat te mompelen tussen mijn benen..
En dan gaat het snel..voordat het besef er is staat er 10 mensen naast mijn bed..lief moet met de baby gaan zitten..links een infuus..rechts een infuus..bloeddruk..hartslag..een drukt op mijn buik..de ander zit tussen mijn benen..druk overleg is gaande!
De placenta moet er uit..hij komt..maar mijn baarmoeder trekt niet samen waardoor ik veel bloed verlies..te veel..vandaar al de mensen om mij heen.
Ik voelde me op en top..dus dat scheelt maar als ik er aan terug denk is het best heftig geweest..meer dan 1 liter bloed ben ik verloren.
Gelukkig stopt de bloeding snel..de rust keert terug in de bevalkamer!
Snel word ik gehecht..als dat klaar is zijn de meeste mensen al uit onze kamer..waarna we ineens beseffen wat er gebeurt is..we zijn papa en mama..genieten van de baby in mijn armen.
Rond 2.30 mag lief ons zoontje aan kleden en worden we goed verzorgt doormiddel van eten en drinken.
De uren daarna worden onderzoeken gedaan..maar rond 5.00 word er een bed opgemaakt voor lief en mogen we proberen te slapen.
De adrenaline en het nog niet kunnen beseffen dat ik bevallen ben zorgt ervoor dat we amper kunnen slapen..
Om 7.00 worden we gewekt waarna er nog een aantal onderzoeken zijn bij mij en ons kindje..maar alles is goed (behalve mijn ijzer die te laag is maar dat is geen ramp) waardoor wij om 9.00 naar huis mogen!
Om 10.00 komen wij thuis..met een prachtig kindje rijker..ons kindje..ons wonder!
